Verslag

Zittend bij de gate, snel even een bericht. Guayaquil heet ons vliegtuig. De invloed van AirFrance?
Inmiddels zijn we ook gescand en zitten we te wachten totdat we mogen instappen. De bagagecheck was nog even spannend. “Heeft u een etui bij u?” Veer bleek een schaar bij haar te hebben. Da’s een potentieel wapen natuurlijk! Na grondige inspectie van het moordwapen, concludeerde de beveiligingsman dat een stukgeslagen drankfles gevaarlijker zou zijn. Veer mocht ‘m dus toch meenemen. Op de terugweg gaat ie voor de zekerheid maar in het koffer.
9:30. We zitten inmiddels op onze plekken. Veer en Mink zijn de entertainment schermpjes aan het uittesten. Nog twintig minuten….

De telefoon gaat nu in vliegtuigmodus. Volgend bericht komt uit de States.

11:05 (lokale tijd). Nog drie kwartier voor aankomst. Mink houdt zich wakker met de zoveelste film. Vera rust wat, kijkt half de film van Ka mee.
Blijkbaar moet iedereen nu naar de wc. Files voor de lavaratory’s.
Het is een hele zit, nu al zo’n tien uur. Zo’n standaard stoel is wat krap, groter was niet meer te regelen dankzij een storing op de KLM website. Van een aardige stewardess mocht ik een tijdje op haar stoel zitten. Dat was wel lekker om de benen te strekken. Veer en Mink genieten. Af en toe gaat het raampje open, dan worden er weer wat foto’s genomen en gaat het raampje weer dicht. Al dat licht van buiten stoort maar in de film.
Zo… nu de laatste 300km.

LAX: lange rij wachtenden. Opvallend: Airport ziet er oud uit, niet de moderne luchthaven die je zou verwachten. Tijdens het wachten de kinderen geinstrueerd over hoe te gedragen. Vooral geen humor hebben bij dit soort controles. Gedwee schuifelen we verder. Door het tijdverschil is het hier middag, mijn biologische klok staat echter nog op Nederlandse tijd. Dat is middenacht dus.
Uiteindelijk zijn wij aan de beurt. Naam, doel van bezoek, met hoeveel we reizen, beroep, ze wil ’t allemaal weten. Daarna vingerafdrukken, ‘Right hand four fingers, right thumb’. Je hoort dat ze dit duizenden keren heeft gezegd. Na mij, Ka en de kinderen. Mink hoeft geen vingerafdrukken te geven, is pas vanaf twaalf jaar. Allemaal klaar, fijn. Dan zegt ze ‘You, follow me, more questions for you.’ Oh jee, ik wordt meegenomen. Ka en de kinderen blijven in verwarring achter.
Ik wordt meegenomen naar een wachtruimte met voornamelijk mensen van Aziatische afkomst. Daar zit je dan. Ben ik teveel aan het downloaden geweest? Heb ik foute dingen op internet gedaan? Waarom zit ik hier? Er worden steeds namen geroepen, de bijbehorende personen melden zich bij het loket. Er staat nu iemand die te horen krijgt dat hij geen toestemming heeft om in de VS te reizen. Die mogelijkheid schiet ook even door mijn hoofd, je weet maar nooit…
Na ruim een halfuur wordt mijn naam geroepen, althans, iets dat daar op lijkt. Ik meld me bij een man met Amerikaanse afmetingen. Hij vraagt dezelfde dingen als de dame hiervoor. Daarna nog meer vragen, waar ik vandaag en morgen ben. Voor ons is Anaheim, waar we onze eerste twee nachten verblijven, een deel van Los Angeles. Hij legt mij uit dat dat niet het geval is. Vraagt nog verder en legt nog meer uit. Vriendelijke man. Ik vraag maar niet waarom ik deze speciale behandeling krijg.